6 Şubatta bir deprem oldu. Orada binalar birbirine girdi, insanlar enkaz altında kaldı; diğer yerde özellikle sosyal medyada insanlar birbirine girdi; sağduyu, feraset, vicdan, merhamet, adalet enkaz altında kaldı. Depremde ortalık toz duman içindeyken sosyal medyada yalan ve provokasyon dumanından göz gözü görmüyordu. TV ekranından gördüğü veya sosyal medyada duyduğu 3-5 malumatla ahkâm kesenler; Yalakalık yarışına giren kapıkulları; Depremi fırsat bilip hükümeti yıpratmak isteyenler; Fi zamanında söylediği yüzlerce iddia arasından bir iddiası haklı çıkıp “Bak! Ben demiştim” havasına girenler; Akademik ortamlarda muhatapları ile konuşulması gereken konuları TV ekranlarından avama konuşan uzmanlar; Yaptığı 3 kuruşluk yardımı 10 kuruşluk pankartla taşıyanlar; Birbirini (dolaylı yollardan) karalayan, güvenilmez ilan eden yardım kuruluşları; İnsanların acısını yaşamaya fırsat vermeden yağmaya girişenler; Elinde yağlı urganla suçlu arayanlar; Deprem üzerinden ırkçı/mezhepçi/ideolojik kinlerini/hezeyanlarını kusanlar… İnsanda biraz hayâ/edep olur. Enkaz altında can verenlerden utanır insan. Tüm bunlara bakıp da güzellikleri, güzel insanları unutmamak/atlamamak lazım: Ta Iğdır’dan tenceresini ve kepçesini alıp “ben sadece çorba yapmasını biliyorum” deyip çorba yapanları; Diyarbakır’dan arabasına atlayıp piknik tüpünü, çaydanlığını, çayını ve şekerini kapıp gelen, enkaz başındakilere bir bardak çay ikram edenleri; Üç kuruşluk yaşlılık aylığının hepsini deprem bölgesine gönderen; İşini gücünü bırakıp ta İzmir’den emanet aldıkları minibüse malzeme ve semaver yükleyerek deprem bölgesine giden 4 güzel insan; Depremin ilk anında enkaza koşan ve 2 hafta boyunca günde 2-3 saat uykuyla o soğuklarda tırnaklarıyla enkaz kazıyan, birçok kişinin kurtulmasına vesile olan ve döndüklerinde birkaç gün hasta yatan arama kurtarma ekiplerini gördüm, bildim. Allah güzel insanların sayısını artırsın, eksikliklerini göstermesin. Onların varlığı güneş gibi tüm çirkinliklerin üstünü örtüyor; etrafı aydınlatıyor.