"Seni Sevmeme Beş Dakika Kalmıştı" Acının yoğurduğu coğrafyada hüzünle yoğrulan yüreğini şiirin serinliğiyle avutan şair dostum Murat Kayış’ın şiir kitabı “Seni Sevmeme Beş Dakika Kalmıştı”, Kuytu Yayınlarından yayımlandı. Her ne kadar yüreği Anadolu dolu olsa da kalbinin bir yerlerinde her daim İstanbul’u gizli bir sevda olarak saklayan Şair, kitabına da bir İstanbul girişiyle başlıyor: “Hevesimin kursağında İstanbul duruyordu/ Ve ben her gece nemli kirpiklerimi/Haliç Köprüsü’nün ışıklarına asıyordum…” Fırsatını her bulduğunda bir kaç günlüğüne de olsa İstanbul'a sığınması bundan olsa gerek. Kim bilir, bu dünyadaki en gizli aşkıdır İstanbul.Gizli bir karanfil misali yüreğinin en tenha yerinde İstanbul'u taşıyor olsa bile şiirinin hamurunu Doğunun kadim medeniyetinde yoğurmuştur. Bu sebeple doğu figürü şiirlerinde baskın bir şekilde kendini hissettirir. Ki acının başkenti de her zaman doğu olmamış mıdır? Bazen sorularla, bazen de uzun cümlelerle şiiri duygu kabında eriterek keşfe çıktığı hayat yolunda dizeleriyle bizlere rehberlik etmeye gayret gösteriyor. Derin imgelerin gizeminde aramamız gereken şeyin ne olduğunun ipucunu vermeye çalışsa da nihayetinde anlamın derinliğini okuyucunun kendi zihin kuyusuna gizliyor. Anlam ile anlamlaştırma arasındaki bağın kurulamamasından kaynaklı anlam karmaşasında hayatın anlamını bulmaya ve bu anlamı şiirlerinde bize sunmaya çalışan Şair, yüreğindeki birikmişliğin de detaylarını bir puzzle misali dizelerine serpiştiriyor ve parçaları birleştirerek hayatın anlamını bulmamızı istiyor. Hayatta hep bir şeylere yarım kalmışlık modunda, tam olma umudunu diri tutmaya çalışırken bu hayat şartlarında insanın tam olamayacağını sosyolojik imgelerle psikolojik bir ruh haliyle okuyucuya aktarıyor. Her ne kadar aşktan, sevgiden, sevdadan dem vursa da içinde bulunduğu toplumdaki yarım kalmışlığa duyarsız kalamaz ve hem toplumun hem de vicdanının sesi olmaya gayret gösterir. Hayatın gerçekleri karşısında umut kurgularıyla kelimelere can veren Şair, his dünyamızın haz ve hızdan arındırılarak uyandırılmasını ve gerçeklik diye dayatılan kurmacaya şiirle meydan okunmasını, sevginin azizliğinde ruhumuzu büyütürken ninni yerine şiirler söylememiz gerektiğini ısrarla vurguluyor. Söyleyemeyip yüreğimizde saklı tuttuğumuz bütün sözcüklerin aslında söylemek istediklerimiz olduğunu dizelerinde haykırarak anlatıyor. Şairliği, ruhuna düşen ince bir sızı olarak niteleyen Şair, kendisini sahibi olduğu kalemin en aciz kişisi olarak görür. Bu sızı ile adına dünya denen hengâmede samimiyetsizlikten ve insan müsveddelerinin çok yüzlülüğünden yorulduğunu ifade ederek, duyduğu rahatsızlığı ustaca dile getirip, bu çetrefilli hayata karşı mülteci umutlar büyüterek acziyetini bir nebze de olsa gidermeye çalışarak değerli gördüğü 'Seni seviyorum!' sözcüğünün gölgesine sığınmak istercesine kendisini bir sevginin kollarına bırakmanın umudunu yakasında bir gül olarak taşıyor. Her ne kadar düşlerini yarının umutlarına saklasa da içinde dönüp durduğu dünyanın realitesini de kabullenmiş ve kendisine bahşedilen en büyük nimetin aile olduğunu vurgulamaktan da geri durmamıştır. Bu hakikatini en sade ve doğal haliyle yarınlara not düşercesine bir anı misali bizimle paylaşıyor. En çaresiz kaldığı anlarda ise ayazda kalan yüreğini aile sıcaklığıyla ısıtıyor. Ahmet Haşim misali şiirin melodik bir yönü olması gerektiğini savunarak, düzenlenen şiir programlarında okuduğu şiirlerle bunu açık yüreklilikle ifade etmekten de geri durmamıştır. Şiirin müzik ile oluşturulacak uyumunu ise dizelerinde kullandığı iç kafiyelerde görmek mümkündür. Onun şiirini okurken akıcı ve sürükleyici bir dili olduğunu hemen fark ediyorsunuz. Her şairin yüreği biraz sonbahar, en çok da hüzün kokar. Hüzün kokulu şiirlerin şairi olan Murat Kayış’ın 57 şiirden oluşan “Seni Sevmeme Beş Dakika Kalmıştı”isimli kitabını okuyucunun takdirine bırakıyor, okurunun bol, kaleminin daim, kelamının tesirli olması temennisiylekendisine yayım hayatında başarılar diliyorum.