Salgın hastalık sebebiyle son bir yılda duymadığımız kadar çok hastalanan insan duyuyor, birkaç haftadır ise şahit olmadığımız kadar çok ölümlere şahit oluyoruz. Evet, ilk defa bu kadar çok akraba, komşu veya tanıdıkların ölümlerine şahit oluyoruz; elimizden hiçbir şey gelmiyor, yapabildiğimiz sadece hastalarımıza şifa, ölenlerimize rahmet dilemek oluyor. Etrafımızda dönüp duran, her hatırladığımızda içimizi acıtan, kaçamadığımız ama hep kaçmaya çalıştığımız ölüm ile yüzleşemiyoruz bir türlü… Sosyal medyada her gün en az bir tanıdığımızın ölüm haberini görüyor ve irkiliyoruz. Daha az önce, diyoruz, az önce birlikteydik, konuştuk, şakalaştık, dertleştik vs. Maske, mesafe, hijyen; çok dikkatli davrandık, tüm kurallara uyduk, diyelim ki bize bulaşmadan bu salgından da sağ salim kurtulduk. Ya sonra? Ölüm gelmeyecek mi? Ölmeyecek miyiz? Peki, bindiğimiz bir uçakta veya araçta olası bir kazadan kurtulma ihtimalimiz nedir? Diyelim ki bundan da kurtulduk. Bir kalp krizi ya da bir tümör? Yakalanacağımız bir hastalıktan kurtulma ihtimalimiz nedir? Haydi, bundan da kurtulduk. Bizi bu dünyadan ve sevdiklerimizden bir kaza kurşunu gelip ayırabilir mi? Ya da bir deprem? Evet, her biri mümkün olan şeyler ki ölümden kaçabileceğimiz bir yer yok. Geriye kalan iki şey var; Her gün gözlerimizin önünde can veren canlılara rağmen kafaya takmadan, tefekkür etmeden, hiçbir iç muhasebeye girmeden, hayata hiçbir şey olmamış gibi hiç ölmeyecekmiş gibi devam etmek, bu dünyanın tadını çıkartmak. Ya da Peygamberimizin sessiz nasihatçi dediği ölüm ile yüzleşmek ve samimi bir şekilde iç muhasebe yapmak; ibadetlerimiz, ilişkilerimiz, işleyişimiz, hayatımıza çeki düzen vermek buna göre kalan ömrümüze daha fazla anlam yükleyerek yaşamak. Geçmişteki tüm salgın hastalıklarda olduğu gibi bunun da bir aşısı bulunur elbet lakin ölümü durdurabilecek bir aşı bulunmayacaktır. Unutmayalım ki her insan ölecek yaştadır.